کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۷۷۱

گل گرچه بنکوییست انگشت نمای

سرو ارچه بشاهدیست بستان آرای

اینک رخش، ای گل تو قدم رنجه مکن

وینک قدش، ای سرو تو بالا منمای