کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۷۵۷

بر خیره غرور خویش پیوست مده

بر باد نبوده خرمن هست مده

جون نیست ترا بدست نقدی روشن

باری رخ یارو باده از دست مده