کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۵۸

تا کی ورق عمر بهم در شکنیم

وین خندۀ می در دل اغر شکنیم؟

برخیز و پیاله را زمی پر دل کن

تا بوک مصاف غم بهم بر شکنیم