کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۵۷

پیوسته جونای بر دهن می زنیم

هرچند که گویمت مزن می زنیم

چون جامه بدست این و آن می دهیم

چون چنگ بدست خویشتن می زنیم