کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۳۲

آن زلف خمیده را اگر راست کنم

زو کار دل خسته مگر راست کنم

ب سنگ دل و چیره زبانست و لیک

روزی چو ترا زویش بزر راست کنم