کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۲۸

با روی تو شمع را کجا بنشانم؟

با قامت تو سرو چرا بنشانم؟

برخیز ورخ و قامت خویشم بنمای

تا من گل و سرو و شمع را بنشانم