کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۱۴

در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم

با اشک ز خویشتن برون آید چشم

امروز ز چشم آب روان می آید

تا خود پس ازین ز چون آید چشم