کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۱۱

بیمارم و زیر بار غم می باشم

تا شود شویّ و من دژم می باشم

روزی که بتر بوم بهت می افتد

آخر نچنان بهم که هم می باشم