کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۰۲

د رعشق ز حیله ها که می پردازم

تات از همه کس نهفته ماند رازم

مانند زبان شمع آنگه سوزم

کز اشک بنزد خویش خندق سازم