کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۵۷۹

آن عهد که من داد طرب می دادم

یک دم قدح باده زکف ننهادم

چون ریش همیشه با زنح بدکارم

واکنون چو زنخ در پس ریش افتادم