کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۵۷۳

ای شب بستان درازی از صبح بوام

مگذار که باز خندد امشب لب بام

در عمر خود امشبم بدام آمد مرغ

گر صبح بخندد بر مد مرغ از دام