کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۵۲۳

بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش

تا بگشادم بگریه چشم تر خویش

او مایۀ شادیت و من کان غمم

او گوهر خود نمود و من گوهر خویش