کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۵۰۱

افتاد دلم در تک و پو مگذارش

غم قصد همی کند برو مگذارش

دانی که چو چشمش همه بر تست نظر

همچون نظر از چشم فرو مگذارش