کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۷۷

کار همه دنیا بمرادت شده گیر

پس عمر برفته و اجل آمده گیر

گویی بمراد خویش دستی بزنم

خود نتوانی و گر توانی زده گیر