کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۵۲

ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر

عیشی چو زمانه دم بدم ناخوشتر

وین طرفه که شد در طلب چیزی خوش

مرگ من و زندگی ز هم ناخوشتر