کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۲۰

چشم ز میان تو نشان هیچ ندید

بیش از کمر تو در میان هیچ ندید

هیچست دهان تو و در عالم لطف

هر کس که ندید آن دهان هیچ ندید