کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۱۷

چشمم جو بران روی نکو می آید

خونابه بجای آب ازو می اید

هر کجا که سیه گلیمی، آشفته سریست

در حلقۀ زلف تو فرو می اید