کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۰۶

آنرا که بدت زلف دلکش باید

همچون بادش ز آب مفرش باید

وان دل که ره هوای جانان سپرد

پایش چو سر شمع ز آتش باید