کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۰۵

این مردم چشم من همی نا ساید

در جستن تو جهان همی پیماید

روز از هوست گرد جهان می گردد

پس شب بسر آب فرو می آید