کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۸۸

وقتست که گل تاج سر انگشت شود

و افروخته چون آتش زردشت شود

چون رای تو گیرد همه دل رو گیرد

چون روی تو بیند همه تن پشت شود