کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۴۹

پیوسته دلم میل بسوی تو کند

نیک و بد خود به آرزوی تو کند

و آنجا که رخت با گل رعنا کو شد

رنگ رخ من پشتی روی تو کند