کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۳۴

چشم و دل من زبس که پر غم شده اند

در تاب فتاده اند و پر نم شده اند

وانگه ز برای کشتن آتش غم

خون دل و آب دیده در هم شده اند