کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۳۱

با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند

تو شاد بزی که رامش و کام نماند

شادیّ گریز پای از دست غمت

بگریخت چنان کزو بجز نام نماند