کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۱۷

بیداد جهان بسر نخواهد آمد

و اندوه تو کارگر نخواهد آمد

صد چون تو بخاک اگر فرو خواهد شد

هم آب بآب بر نخواهد آمد