کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۲۹۷

شمعم که غذای چشمم از نم باشد

خنده همه گریه سور ماتم باشد

شادی و طرب بخواب بینم گه گاه

وان نیز چو بیدار شوم غم باشد