کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۲۴۳

دل گرچه امید وصل کمتر دارد

اندوه ترا بناز در بر دارد

هرجا که رسد مردمک دیدۀ من

از شکر خیال تو زبان تر دارد