کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۲۴۰

اشکیم ز اندازه برون می بارد

کم بود ازین سان که کنون می بارد

جابی برسد تنگی عالم دل

کز ابر دو چشمم همه خون می بارد