کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۲۳۹

آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد

نقاش ازل مثل رخش ننگارد

دی گفت زقامتم خجل گردد سرو

ای سرو ، مگو هیچ ، که قدش دارد؟