کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۷

عکس رخ تو چو بر فلک می افتد

مه در دویی خویش بشک می افتد

رخسارهٔ لعل بر رخ زردم نه

کان رنگ برین رنگ خشک می افتد