کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۲۰۷

دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد

در دام بلازان خم گیسو افتاد

تا با سر گیسوی تو هم زانو شد

چون گیسوی تو در پس زانو افتاد