کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۹۱

گردون که همه گرد جفا می گردد

پیرامن رخت عمر ما می گرد

تیر اجل از شست رها می گردد

پشتم چو کمان از آن دو تا می گردد