کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۹۰

شد راحت آن روی دلارای فراخ

تا گشت دهان آن شکر خای فراخ

وین نیز هم از غایت لطفست که خواست

تا بر دل ما تنگ کند جای فراخ