کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۰

گرچه دل من چو شمع آتش خایست

این آتش من چو آب جار افزایست

ورچند مرا زبان تن فرسایست

چون شمع زبان من بتن برپایست