کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۲

وقتی که درو راحت درویشانست

از من بشنو گر بتوانی دانست

هرگه کازل و ابد بهم پیوندند

اندر دل تو وقت عبادت آنست