کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۵

غمهای فراخ من نه در خورد دلست

گرم آتشی من از دم سرد دلست

فی الجمله کرم شادی عالم باشد

با آن همه درد دل مرا درد دلست