کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۹۵

تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست

الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

جانا چو شکر ز تنگت از ناگزرست

در دست من آی کز دلم تنگ ترست