کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۹۴

تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست

الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

جانا چو شکر ز تنگت ارنا گزرست

دردست من آی کز دلم تنگ ترست