کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

ای دل چو رسید روز اومید بشب

هیچت ناید زوصل آن شیرین لب

زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک

باری دگری بروشنایی بطلب