حکیم نزاری » غزلیات » شمارهٔ ۸۶۷

به اختیار ز روی تو بر ندارم چشم

بدین قرار ز روی تو برندارم چشم

رقیبِ کویِ تو گر دیده های من بخلد

به نوکِ خار ز روی تو برندارم چشم

دمی ز چشم خیالت نمی رود چه عجب

گر آشکار ز روی تو برندارم چشم

وگر به دار برآرند هم چو حلّاجم

فراز دار ز روی تو برندارم چشم

وگر کشیده بود تیغ بر سرم قاتل

به جان سپار ز روی تو برندارم چشم

قیامت آید و محشر کنند و عرض دهند

به روزِ بار ز روی تو برندارم چشم

بدین قدر که شود گل ستانِ عارض تو

بنفشه زار ز روی تو برندارم چشم

خوش است خطّ غبارِ تو گردِ لاله ستان

بدین غبار ز روی تو برندارم چشم

من آن نزاری مستم که پیش نوکِ سنان

به اعتبار ز روی تو برندارم چشم