امیر معزی » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۰

تا دید زمانه در دلم غایت عشق

در پیش دلم همی کشد رایت عشق

گر وحی زآسمان گسسته نشدی

درشان دل من آمدی آیت عشق