امیر معزی » رباعیات » شمارهٔ ۲۳

گر نور مه و روشنی شمع توراست

پس سوزش وکاهش من از بهر چراست

گر شمع تویی مرا چرا باید سوخت

ور ماه تویی مرا چرا باید کاست