امیر معزی » غزلیات » شمارهٔ ۷

مرا نگارا با روی تو چه جای غم است

که چون تو یار ز خوبان روزگار کم است

بهشت و دنیا هر دو به هم نبیند کس

بهشت و دنیا با هم مرا ز تو به هم است

تو در دلم بنشستی و غم بشد ز دلم

دلی ‌که جای تو باشد درو چه جای غم است

مرا دلیلی‌ست کز عشق در جهان مثل است

تو را رخی است که از حسن در جهان علم است