امیر معزی » قصاید » شمارهٔ ۱۶۰

کردگار دادگر هر ماه بر فتحی دگر

بیعت و پیمان‌کند با شهریار دادگر

تا به دولت بشکند شاهنشه لشکر شکن

پشت بدخواه دگر یا گردن خصمی دگر

تا بود در مغرب از فتح شهنشاهی نشان

تا بود در مشرق از فر ملکشاهی اثر

تا ز چشم شاه‌ گردد چشم هر بدخواه کور

تا ز کوس شاه‌ گردد گوش هر گمراه کر

هر زمان عادل‌ترست این خسرو بیروز بخت

لاجرم هر روز باشد بخت او پیروزتر

آنچه یزدان کرد با سلطان که را بود از ملوک‌؟

وانچه سلطان یافت از یزدان که را بود از بشر؟

هرکجا ساید رکاب و هرکجا راند سپاه

نصرت او را همره است و دولت او را راهبر

گر سلیمان نبی‌ را معجز آمد مرغ‌ و باد

یافت از پیغمبری آن دولت و آیین و فر

نیست پیغمبر ملک سلطان ولیکن روز رزم

معجز او مرغ بی‌جان است و باد جانور

خون صد دشمن بریزد مرغ او در یک زمان

راه ده منزل بپرد مرغ او در یک نظر

بود و هست آن مرغ را بر جان بدخواهان ‌گذار

بود و هست آن باد را بر فرق‌ گمراهان‌ گذر

آنچه او امسال کرد از پادشاهان کس نکرد

نامهٔ شاهان بخوان و فتح شاهان بر شمر

تا از ایشان یک ملک پیمود در پنجاه روز

مشرق و مغرب به ‌زیر رایت فتح و ظفر

تا از ایشان هیچکس را از عرب یک نامدار

پیش تخت آمد به‌خدمت برمیان بسته‌کمر

تا ازیشان هیج شاه آمد ز موصل سوی بلخ

با سپاهی بی‌عدد در روزگاری مختصر

گفت فردوسی به شهنامه درون چونانکه خواست

قصه‌های پرعجایب فتحهای پر عِبَر

وصف کردست او که رستم کُشت در مازندران

گنده پیر جادو و دیو سفید و شیر نر

گفت چون رستم بجست از ضربت اسفندیار

بازگشت از جنگ و حاضر شد به نزد زال زر

زال‌کرد افسون و سیمرغ آمد از افسون او

روستم به شد چو سیمرغ اندرو مالید پر

من عجب دارم ز فردوسی که تا چندان دروغ

ازکجا آورد و بیهوده چرا گفت آن سمر

در قیامت روستم‌ گوید که من خصم توام

تا چرا بر من دروغ‌ محض بستی‌ سر بسر

گرچه او از روستم گفته است بسیاری دروغ

گفتهٔ ما راست است از پادشاه نامور!؟

ما همی از زنده‌ گوییم او همی از مرده‌ گفت

آنِ ما یکسر عیان است آنِ او یکسر خبر!؟

زنده بادا شاه شاهان و خداوند جهان

تا بگردد آسمان و تا بتابد ماه و خور

کز فتوحش دفتر من چون فلک شد پر نجوم

وز مدیحش خاطر من چون صدف شد پرگهر

ای خداوندی که چون عزم سفر کردی درست

فتح و نصرت ‌را بود تاریخ از آن میمون سفر

بر زمین از مرکب تو پست‌ گردد کوهسار

بر سپهر از مرکب تو بازپس ماند قمر

تو شه روی زمینی وز هوا واجب‌ترست

حکم تو در شرق و غرب و امر تو در بحر و بر

روز و شب تدبیر ساز توست سعد مشتری

دشمنت را نحس‌ کیوان بس بود تدبیرگر

گرچه شیر مرغزاری بود خصمت پیش ازین

پس چرا امروز ترسان است چون بز در کمر

بر سر سنگی‌ کشیده رخت و مأوی ساخته

وز سر شمشیر تو تن برحذر جان پرخطر

با قضای بد همی‌ ماند سر شمشیر تو

چون قضای بد بیاید سود کی دارد حذر

گور گشت آن حِصْن و بدبختان شدند آن عاصیان

رزمگاه تو قیامت گشت و خشم تو سَقَر

چون برون آرند بدبختان عاصی را ز گور

در قیامت بر جگرشان از سقر بارد شرر

از هنرهای تو خواهد بود قصد بدسگال

وز تو خواهد بود قصد بدسگال بی‌هنر

همچو ضحاک از فریدون همچو فرعون از کلیم

همچو بوجهل از پیمبر، همچو شیطان از عمر

گر به‌سان قلعهٔ خیبر وَلَج هست استوار

وندر او چون قوم خیبر دشمنان کرده حشر

تیغ تو چون ذوالفقار است و تو همچون حیدری

پیش حیدر قلعهٔ خیبر کجا دارد خطر

قوم لوط آنگه ‌که محکم بود شارستان لوط

سرکشی کردند وز طاعت برون کردند سر

حکم ‌کرد ایزد تعالی تا ز پرّ جبرئیل

گشت شارستان خراب و عمرشان آمد به سر

گر چو قوم لوط خصم تو ز طاعت شد برون

همچو ایشان نیز محنت خورد خواهد بر جگر

ور وَلَج آباد محکم شد چو شارستان لوط

پرّ عزرائیل خواهد کردنش زیر و زبر

ای شهنشاهی که اندر قهر بدخواهان خویش

هست تقدیرت برابر با قضا و با قدر

ای جهانداری که هستی جان دولت را حیات

وی شهنشاهی‌ که هستی چشم شاهی را بصر

خاک و باد و آتش و آب است طبع روزگار

بشنو آن تفصیل و در تفصیل این معنی نگر

خاک بر دشمن فشان و خرمنش بر باد ده

آتش نصرت فروز و آب بدخواهان ببر

گه به شمشیر کبودت خاک هامون نعل ‌گیر

گه به نعل مرکبانت تارک‌ گردون سپر

مال و کام و شادی و نوش از تو دارد هر کسی

مال بخش و کام‌ ران و شاد باش و نوش خور