امیر معزی » قصاید » شمارهٔ ۳۲

چون ز بُرج شیر سوی خوشه آمد آفتاب

شد به ابر اندر نهان «حتی توارت بالحجاب»

ابر شد مانند چشم عاشقان اندر سِرشک

مهر شد مانند روی دلبران اندر نقاب

آمد آن خیل بهاری را کنون وقت مَشیب

آمد آن فصل خزانی را کنون روز شباب

ماه مهر آویخت زرّین حلقه در گوش چمن

تا به حنّا کرد گلبن دست زنگاری خضاب

باغ رنگ بی‌نفس دارد ز بیم ماه دی

تودهٔ کافور سوده زان همی ریزد سحاب

کوه را بر تارک اکنون هست ترک از سیمِ خام

باغ را برگردن اکنون عِقد هست از زرّ ناب

آن یکی را داد ابر از رایت مصری ردا

وین دگر را داد باد از مُلحَم رومی ثیاب

هندوی گندا شدست اندر میان باغ ماغ

نقرهٔ خارا شدست اندر میان حوض آب

برق چون بنمود چهره آتش اندر شد به کوه

زاغ چون بگشاد دیده بلبل اندر شد به ‌خواب

گشت پنهان لالهٔ شنگرف‌گون در زیر برف

گشت پنهان سوسن کافورگون اندر رضاب

آن یکی چون بدسگال دولت صاحبقِران

واندگر چون دوستدار خسرو مالک رقاب

خسرو عادل ملک فخرالمعالی بوعلی

داور هوشنگْ هوش و شاه پیغمبر خطاب

آن که کمتر خادم او برتر از اسفندیار

وانکه کمتر چاکر او برتر از افراسیاب

از مبارک نام او دارد معالی اِنشقاق

وز مؤید بخت او دارد سعادت انشعاب

موکب اجلال او را آمد از شعرا لگام

خیمهٔ فرمان او را آمد از طوبی طناب

میش با شمشیر تیزش سر فرازد بر پلنگ

بره با فرمان عزمش چیره گردد بر ذئاب

خاک هامون با وجودش برتر از اوج زُحَل

گنج قارون پیش خودش کمتر از پر ذباب

بر امید ترکش او زودتر بالد خدنگ

بر فراق دشمن او زارتر نالد رباب

دشمنانش را ز غسلین است در دوزخ طعام

دوستانش را ز تَسنیم است در جنت شراب

از سراب آبگون کس را نباشد منفعت

زانکه اندر شاً‌ن بدخواهان او آمد سراب

جاه و حشمت نیست الا در همایون درگهش

همچنان لارَطب و یابس نیست الا در کتاب

گر چون او یزدان به همت آفریدی دیگری

آمدستی بی‌نیازی خلق را از اکتساب

ای خداوندی که هستی جعفری و لنگری

داری از جعفر ظفر تا روز محشر فتح باب

چون تویی باید که دارد حیدر کرار غم

چون تویی باید که دارد جعفر طَیّار باب

پادشاهان نامه و نام تو را بر سر نهند

تا به نام توست شاهی و شرف را انتساب

مرکب تو همچو آب و آتش و خاک است و باد

در نشیب و در فراز و در درنگ و در شتاب

بفکند باد سبک را چون سبک سازی عنان

بشکند کوه گران را چون گران سازی رکاب

چون بپرّانی عقاب و باشه و شاهین و باز

هر یکی را در سر ‌چَنگَل بود صیدی عِجاب

زهره باشد صید باشه تیر باشد صید باز

مهر باشد صید شاهین مه بود صید عقاب

نیزهٔ سندان گذار و تیر خارا خوار تو

هر دو چون تقدیر یزدان است در رفتن صواب

زان یکی روز سیاست سروران را اضطرار

زین دگر روز شجاعت خسروان را اضطراب

هست چوگان تو مانند شهابی تیز ر‌جم

وان مدور گوی تو مانند جرم آفتاب

کی ربایند از تو شاهان ‌گوی هنگام نبرد

تا تو داری روز میدان آفتاب اندر شهاب

ای همیشه پیش تدبیر تو شاهان چون عبید

وی همیشه پیش شمشیر تو شیران چون ‌کلاب

تاکه جود تو به قزوین نیست یک ساکن فقیر

تا که عدل تو به قزوین نیست یک مسکن خراب

با جوال گوهر و صندوق زر بیرون شود

هر که او آید به قزوین با عصا و با جِراب

با پدر بودم به هر بقعت مهنّا و مصیب

بی‌پدر گشتم به هر مجلس معزا و مصاب

خسروا، بودم در این بقعت غریب و نوسفر

بر غریب و نوسفر ناگاه غُرّان شد غراب

پشت چون پشت یتیم بی‌پدر در انکسار

چشم چون چشم غریب نوسفر ‌در انسکاب

بر وفایش بود دعوی از قضا و از قَدَر

نیست ‌کس را با قضا و با قدر جنگ و عِتاب

جندگیرم من حببباب عمر او پنجا و شش

نیست دیدارش مرا روزی الی یو‌م ‌الحساب

گر پسندی پیش تو خدمت‌کنم همچون پدر

کز پدر فرزند را نیکوتر آید انتساب

من رهی را بی‌همایون طلعت تو مدتی

دیده اندر چشم خون‌ گشت و دل اندر بر کباب

گر به خدمت قصد کردم‌ گفت د‌ربان بار نیست

ور فرستادم یکی مدحت ندادندم جواب

رنگ رخسارم به زردی بود مانند ذهب

زانکه جز حرمان ندیدم د‌ر ایاب و در ذهاب

بر امید دیدن تو هر شبی کردم دعا

آن دعا را دوش‌ کرد ایزد تعالی مستجاب

تا که جان دارم خداوندا بدین عالی بساط

بارم از دریای خاطر هر زمان دُرِّ خوشاب

دولت پاینده را گویم که اِسْجد و ا‌قْتَرب

گر بیابم اختصاصی بر بساط اقتراب

تا بود تأثیر گردون گه صلاح و گه فساد

بدسگالان تو را بادا عقاب بی‌ثواب

مهرگان آمد خداوندا به شادی بگذران

آفتاب عالمی بر جملهٔ عالم بتاب

شهر گیر و ‌در گشای و دین پرست و کین ستان

ملک ‌دار و ملک بخش و کام جوی و کام یاب