عنصری » رباعیات » شمارهٔ ۸

گفتم صنما دلم تو‌را جویان‌‌است

گفتا که لبم درد تو‌را درمان‌‌است

گفتم که همیشه از مَنَت هجران‌است

گفتا که پری ز آدمی پنهان‌است