عنصری » قصاید » شمارهٔ ۵۰

همیشه سر زلف آن سیمتن

گره بر گره یا شکن بر شکن

بپیچد همی چون من از عشق او

گره بر بنفشه شکن بر سمن

به شب ماند آن زلف و هرگز که دید

شب قیرگون روز را پیرمن

چمیده یکی سرو شد در سرای

مر او را دل مهربانان چمن

شدم فتنه بر غمزگانش بلی

شود فتنه مردم چو بیند فتن

ز خردی دهانش اندرو مانده‌ام

که دارد دهن یا ندارد دهن

شد از مهر من چیره بر من چنانک

من از عشق او مانده اندر حزن

دگر یاد کردم من اندر غمش

ببندد مرا غمزگانش به فن

ولیکن نبندد که دارد نگاه

مرا از فنونش خداوند من

ملک نصر بن ناصر الدین کزو

گرفتند شاهان به نیکی سنن

به روشن دلش تازه باشد خرد

به پاکیزه جان زنده باشد بدن

دو دستش ببین تا ببینی عیان

دو بحر گهر موج شمشیر زن

پرستیدنش رکن آزادگی‌ست

دل راد‌مردان بدو مرتهن

قرین زوال است دشمن از آن

که شد با ازل همّتش مقترن

نه جز راستی امر او را رهی‌ست

نه جز نیستی زخم او را مجن

اگر چشم گردد دل بدسکال

بدو در شود تیغ او چون وسن

جدایی ز فرمانش بخت بد است

مکن امتحان گر نخواهی محن

وفایش همه طاعت ایزدی است

خلافش همه طاعت اهرمن

ز هندی نهنگش به هندوستان

نه چنگی برسته‌ست نه برهمن

کرا نزد او معدن خدمت است

نه صنعا به کار آیدش نی عدن

که دینار او هر زمانی کفش

درفشان کند چون سهیل یمن

ز زوّار بر گنج او هر شبی

برد قیروان تاختن تا ختن

همه پاک شد سیستان از بدی

بدین نیک‌خو شاه پاکیزه‌تن

درفشی است از حق به‌دست بقا

خرد داشته بر در داشتن

به درج ار بری بی‌ثمن گوهرش

به درج آوری گوهر با ثمن

امینی است نزد خدای جهان

هر آن کس که نزدیک او مؤتمن

نیابی تو اندر جهان گردنی

که نز جود او زیر بار منن

اگر باز مانی ز کانی کفش

به جود اندر آید شکست و وهن

معالی به کردار او شد علی

محاسن به کردار او شد حسن

گه دست شستنش نشگفت اگر

شود چشمۀ زندگانی لگن

الا تا به هنگام گل زندواف

بنالد ز شاخ گل و یاسمن

درختی که کردش برهنه خزان

بهارش کند پر جواهر فنن

سر شاه سبز و دل شاه شاد

ولی شادکام و عدو در شجن

بر او اورمزد اوّل مهر ماه

همایون به شادی و لهو و ......ن؟