ابن حسام خوسفی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۲

ای روشنی دیده بینا چونی

ای بلبل خوش لهجه گویا چونی

تن های همه فدای تنهایی تو

تا در لحد تنگ ، تو تنها چونی