ابن حسام خوسفی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸

لاله ز دَم باد صبا می‌خندد

گویی لب و لعل دلربا می‌خندد

ای دوست بگویم که چرا می‌خندد

بر کوتاهی عمر ما می‌خندد