ابن حسام خوسفی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰

فریاد که آن یار پسندیده برفت

ناکرده وداع ما و نادیده برفت

دل را به که آرام دهم مسکین من

کآرام دل و روشنی دیده برفت