مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۰۴

چشم و دهن آن صنم لاله رخان

از پسته و بادام کشیده ست نشان

از بس تنگی که دارد این چشم و دهان

نه گریه در این گنجد نه خنده در آن